آویشن

آویشن یکی از پر کاربرد ترین گیاهان تیره نعناع می باشد که از سالیان دور در طب سنتی ایران و اروپا مورد استفاده فراوان قرار گرفته است. این گیاه معطر حاوی فواید دارویی بسیار زیاد و همچنین دارای کاربرد های غذایی ( به عنوان ادویه و یا طعم دهنده های ماهی، پیتزا و…)، بهداشتی و آرایشی نیز می باشد.

از فواید دارویی این گیاه می توان به خواص آنتی باکتریال و ضد قارچ بودن، بهبود درمان سرفه و سرماخوردگی، درمان بعضی مشکلات گوارشی و بسیاری موارد دیگر را نام برد. این گیاه در بسیاری از نقاط ایران و بعضی از نقاط اروپا رشد می کند.

مشخصات ظاهری آویشن

• گیاه آویشن دارای شاخه های بلند، باریک، خزنده، بدون گل (گل ندهنده)، در قاعده چوبی و مولد ریشه از محل گره ها، گاهی با گل انتهایی. ساقه های گل دهنده به ندرت بلندتر از ۱۰ سانتی متر می شوند و در تمام جهات کرکدار می باشد. برگها خطی تا بیضوی، تقریباً بدون دمبرگ، در قاعده مژه دار می باشند. رگبرگهای جانبی به طرف لبه ها محو شونده هستند. کاسه گل به طول ۳ الی ۵ میلیمتر، استکانی؛ داندانه های فوقانی با طوطی مساوی عرض، معمولاً مژه دار. جام گل ارغوانی.
• برگهای گیاه به طول ۵ الی ۱۰، به عرض ۲ تا ۳ میلی متر، کم و بیش یکسان. کاسه گل به طول ۳ الی ۴ میلیمتر، دندانه های بالایی اغلب به طول ۰٫۵ تا ۰٫۸ میلیمتر و جام گل به طول ۶ تا ۷ میلیمتر می باشد.

خواص و فواید درمانی آویشن

• گیاه  آویشن برای درمان مشکلات بینایی، دردهای معده و کبد، درمان نفخ، حبس البول و فقدان قاعدگی مورد استفاده قرار میگیرد.
• دانه های آن به عنوان کرم کش مصرف می شود.
• روغن آن نیز در بعضی موارد برای معالجه دندان درد به کار برده می شود.
• دم کرده آویشن برای درمان سرفه های تشنجی، سیاه سرفه، نزله و گلو درد مفید می باشد.
• همچنین برای درمان سردردهای عصبی و هیستریکی، سردردهای ناشی از مستی نیز از آن استفاده می کنند.
• دم کرده آن برای درمان دانه های پوستی با خصوصیات گوناگون بکار می رود. برگهای آن به عنوان باد شکن و برای دفع آب زیاد معده به کار می رود.
  

  ---

محل رویش آویشن

• پراکندگی جهانی این گیاه: شمال اروپا از شمال شرق فرانسه، شمال اتریش و شمال اوکراین می باشد.
• پراکندگی جغرافیایی آویشن در ایران : گونه‌های مختلفی از این گیاه در کوهستان‌های ایران در کوه های شهرستان فریدونشهر ، در شهرستان اقلید با نام آویشن شیرازی ، در همدان با نام  آزربه و در هرمزگان به آن اَوشُه  گفته می شود می روید. همچنین در کوههای چهارمحال و بختیاری ، در جلگه دشتهای میانی استان بوشهر نیز می‌روید و در گویش دشتی بوشهری به آن اُوشِه می‌گویند، همچنین در استان کردستان  شهرستان بیجار گروس نیز به وفور می‌روید که به زبان محلی کردی گروسی به آن اَزوِه می گونید، این گیاه در نواحی کوهستانی استان سیستان و بلوچستان هم می‌روید  که در زبان محلی  به آن  ازگند  میگویند. همچنین آویشن بصورت کاشته شده در مراکز تولید گیاهان دارویی دیده می شود.