مشتریان کی روش چه تیم هایی هستند؟
کارلوس کی روش به عنوان یک مربی-معمار به فوتبال ایران اضافه شد. او پیش تر نشان داده بود که برای پروژه های بلند مدت مفید به نظر می رسد و می تواند نظم، سازماندهی و حرفه ای گری را در فضای یک تیم فوتبال به جریان بیاندازد.
مشکلات کی روش در تیم ملی
- اولین مشکل بزرگ مرد پرتغالی روی نیمکت تیم ملی، “نیروی انسانی” بود. او ابزار لازم را برای پیاده کردن ایده های فنی در اختیار نداشت و خیلی زود، جست و جوی بازیکنان مد نظرش را کلید زد. اگر تا قبل از این مربی بازیکنان فیزیکی و یا تکنیکی از بیشترین شانس برای دعوت به تیم ملی برخوردار بودند، بعد از ورود او فاکتور های دیگری برای انتخاب مهره ها در نظر گرفته شد.
- بازیکنانی که برای کی روش بازی می کردند، بیشتر از هر چیزی “دوندگی” و “سرعت تصمیم گیری” بالایی داشتند. در واقع این مربی همه چیز را بر اساس متدهای دفاعی کنار هم قرار داده بود. ستاره های پرظرافت خط هافبک، به سرعت از برنامه های کی روش خارج می شدند. او همین سال ها محسن مسلمان، سروش رفیعی و داریوش شجاعیان را بعد از چند دوره دعوت ، به طور کامل نادیده گرفت و تصمیم گرفت به دنبال نفراتی باشد که در هر نقطه از زمین، تنها دفاع کنند.
فقط دفاع!
کی روش یک “تئوریسین دفاعی” است اما یک “مربی مولف” به شمار نمی رود. چرا که هیچ مربی مولفی اساسا تنها روی یک بخش از بازی تیم اش تمرکز ندارد. اگر گواردیولا و قبل از او کرویف با تیکی تاکا چیز تازه ای به فوتبال اضافه کردند، در این سبک از بازی هم راهکارهای برای فوتبال هجومی و هم شیوه های برای دفاع وجود داشت.
اگر ژوزه مورینیو نقشه های مدرنی برای دفاع کردن به فوتبال اروپا ارائه داد، در تک تک این نقشه ها “ضد حمله” یک اصل مهم تلقی می شد. برخلاف این نام های بزرگ، کارلوس کی روش در هیچ مقطعی از دوران کاری اش، سبک خاصی برای ارائه یک فوتبال متوازن نداشته است. او همه چیز را قربانی دفاع می کند و امیدوار می ماند تا اتفاقات بازی، به سود تیمش رخ بدهند.
چرا پیشنهادهای بزرگ به سراغ کی روش نیامدند؟
تیم کی روش در جام جهانی نتایج نسبتا خوبی بدست آورده و مورد تحسین چهره های مطرح دنیای فوتبال نیز قرار گرفته اما چرا این نتایج، سیل پیشنهادهای بزرگ را برای مرد اول نیمکت ایران سرازیر نمی کنند؟ پاسخ این سوال را باید در مدل بازی تیم ملی جست و جو کرد. ایران اساسا یک تیم “تک بعدی” محسوب می شود. تیمی که در دفاع به استانداردهای قابل توجهی رسیده اما در حمله، کم تر از هر ۳۱ تیم دیگر حاضر در جام جهانی به طرف دروازه رقبا شوتزنی کرده است. در روسیه تنها یک تیم به طور میانگین کمتر از ۳۰ درصد مالکیت توپ را در هر بازی در اختیار داشته و آن تیم، ایران است.
این اتفاق در حالی رخ می دهد که تیم ملی مهره های هجومی خوبی در اختیار دارد و به لحاظ داشتن ستاره ها، در خط حمله حتی ثروتمند تر از خط دفاعی به نظر می رسد.
کدام تیم ها به کارلوس کی روش پیشنهاد می دهند؟
آیا این احتمال وجود دارد که کشورهایی مثل برزیل، آلمان و یا اسپانیا به سراغ یک مربی با این تفکرات دفاعی رادیکال بیایند؟ آیا تیم هایی مطرح اروپایی و آمریکای جنوبی در شرایط فعلی “دفاع مطلق” را برای خودشان می پذیرند؟ حتی تیم هایی مثل کره جنوبی و ژاپن دیگر راز روزگار دفاع محض عبور کرده اند و به دنبال ارائه نمایش هایی جسورانه تر هستند. طبیعی به نظر می رسد که در این شرایط، آفریقایی ها یا تیم های درجه ۲ اروپایی و آمریکای شمالی مشتری اول کارلوس کی روش باشد. ” هفتمین مربی گران قیمت جام جهانی” تنها مد نظر کشورهایی قرار می گیرد که قصد دارند به هر قیمتی خودشان را به جام برسانند. نه تیم هایی که از دغدغه صعود عبور کرده اند و در جست و جوی فرمولی برای درخشیدن و موفق شدن در تورنمنت هستند.
آفریقای جنوبی و ازبکستان، به عنوان تیم هایی که همواره پشت دروازه های جام جهانی می مانند، می توانند برای پیشرفت روی کارلوس کی روش حساب کنند.
حقیقت بازی تیم ملی حتی در گذشته
شاید تیم ملی در نبرد نابرابر با حریفان پرستاره ای مثل اسپانیا و آرژانتین، چاره ای به جز دفاع کردن نداشته باشد اما حقیقت آن است که در این سال ها، هیچ “مدل متفاوتی” از بازی را در این تیم ندیده ایم. آیا در مقابل مراکش، رویکرد ایران هجومی تر از دو بازی دیگر بود؟ آیا ۴ سال قبل از نمایش ایران در مقابل نیجریه، تهاجمی تر از دیدار با آرژانتین به نظر می رسید؟ تیم ملی ایران حتی در جام ملت های ۲۰۱۵ استرالیا نیز، ابدا تیمی نبود که مدام به طرف دروازه تیم های رو به رو هجوم بیاورد و برای به ثمر رساندن گل تلاش کند. تیم ملی در این سال ها رقبای آسیایی اش را نیز با حداقل گل شکست داده است. کره جنوبی در دیدارهای جنجالی با کی روش هرگز بیشتر از یک گل از ایران دریافت نکرده و تعداد گل های رد و بدل شده در مقابل سایر رقبای خوب و متوسط آسیایی نیز بسیار کم به نظر می رسد. در واقع در تیم ملی، تنها یک تئوری وجود دارد و این تئوری،به اصول خوب دفاع کردن مربوط می شود. حتی اگر حریف اسپانیا نباشد و تیم درجه چندمی مثل قطر رو به روی ایران قرار بگیرد، باز هم اولویت اول تیم دفاع خواهد بود. ایران با اقتدار از گروه اش در مرحله مقدماتی جام جهانی صعود کرد اما حتی در این مرحله نیز، آمار خط حمله تیم ملی قابل قبول به نظر نمی رسید.
ضعف هجومی تیم ملی
ضعف هجومی ایران درست به اندازه قدرت و استحکام دفاعی تیم، با چشم غیر مسلح هم قابل رویت است. شاید همین ضعف، راه را بر جدایی کی روش از نیمکت ایران می بندد. چرا که تیم های بزرگ تر، حاضر به پرداخت چنین دستمزدی برای تحولی که صرفا مربوط به خط دفاعی باشد، نخواهند شد.